Film Denia, Xabia, Banissa, Altea i Alicante

Zapraszam do filmu z wyjazdu do Hiszpanii:


 

 Na filmie Denia, Xabia, Banissa, Altea i Alicante :)

Argentyna FILM

Zapraszam do obejrzenia mojego filmu z wizyty w Argentynie:

https://www.youtube.com/watch?v=NVLdbCm_xKs&feature=youtu.be

Viña del Mar, grudzień 2014

Muszę przyznać, że z tych dwóch miast leżących obok siebie - Viña del Mar oraz Valparaiso, bardziej jednak podobało misię Valparaíso.

Choć bardzo ciężko jest porównywać te dwa miasta, bo są całkiem inne.

Valparaíso położone jest na wzgórzach. Ludzie, żeby dojechac do domu używają specjalnych wyciągów publicznych (ascensores). To centrum życia nocnego i studenckiego w okolicy. Valparaíso tętni życiem i imprezą.

Z kolei Viña del Mar  tętni też... ale relaksem.
Tutaj tez Chilijczycy zjeżdżają masowo w weekendy, ale to przybysze innego typu. Przybysze lubiący poleżeć na plaży albo pograć w kasynie.



Obie czynności nie należą do moich ulubionych. Dlatego też bardzo się cieszę, że mogłam być w Viña del Mar nie w weekend, ale kilka dni w samym środku tygodnia, a w dodatku pogoda była jeszcze nie najlepsza, a wakacje sie jeszcze nie zaczęły.

Viña del Mar, które poznałam ja było spokojne, wyludnione.. wietrzne i nieco deszczowe.

I takie Viña del Mar właśnie pokochałam.



Mogłam spokojnie przejść się po plaży nie martwiąc się o to, czy kogoś rozdeptuję. Mogłam wyłożyć się na plaży, nie martwiąc się, że zaraz ktoś będzie chciał mi coś sprzedać.

I na tym by się skończył mój opis Viña del Mar.



Gdyby nie to, że pewnego dnia.. idąc sobie przez główną ulicę tego miasta, zboczyłam przypadkiem na bok i natknęłam się na ...

Posąg z Wyspy Wielkanocnej!!! 



Biorąc pod uwagę fakt, że w moich życiowych planach (przynajmniej teraz) nie ma wyjazdu na Wyspę Wielkanocną, ucieszyłam się niezmiernie!



Prawdziwy posąg przytargany z Isly de Pascua właśnie do Viña del Mar.
Dlaczego akurat do Viña del Mar ?
Otóż wiadomym faktem jest. że Isla de Pascua należy administracyjnie do Chile. I tylko z Chile (z Santiago de Chile dokładnie) da się dolecieć na wyspę. Wyspa sama w sobie nie stanowi osobnego regionu administracyjnego. Podpięta jest pod region Valparaíso (ten sam, w którym leży Viña del Mar).

Wyspa Wielkanocna ciekawi mnie od niedawna, ale nawet jeśli jest to całkiem nowe hobby i nie znalazło jeszcze trwałego miejsca w moim sercu, mogę powiedzieć, że wyspa ta wcale fascynuje mnie.



Lud mieszkający na wyspie wiele setek lat temu zaczął budować posągi. Nie wiadomo do czego służyły. Niektóre są male, niektóre ogromne (czasem nawet na 20 metrów! ). Najprawdopodobniej służyły do odganiania złych mocy. Nie wiadomo. Posągi noszą nazwę Moai. Wyrzeźbiono ich około 800, po czym nagle zaprzestano ich tworzenia. Podobno w kamieniołomie na wyspie leży kilka niedokończonych rzeźb.

Na temat pojawia się wiele teorii. Jakoby mieszkańcy poumierali wszyscy nagle i w niewyjaśnionych okolicznościach. Albo jedną z makabryczniejszych wersji jest, że do transporotwania rzeźb używano pali z drzew. Do tego celu wycięto wszystkie drzewa na wyspie, co pozbawiło mieszkańców źródła żywności (!).

Ostatecznie nie wiadomo.

Wiadomo tylko tyle że posągi istnieją i że miało być ich więcej.

A w sumie... może kiedyś się tam wybiorę? Why not ?

Valparaíso, grudzień 2014

   

Są takie dwa miasta na wybrzeżu Oceanu Spokojnego:

- Viña del Mar
- Valparaíso

Odwiedziłam Valparaíso w czasie pobytu w Viña del Mar. Miasta te leżą śmiesznie blisko siebie. Aż dziw, że jak na Amerykę płd. to nie jest jedno miasto.

Pozwoliłam sobie w czasie pobytu w Chile odwiedzić moją znajomą ze studiów, Agatę, która do teraz wydawała mi się bardzo niepozorną osobą i spokojną, może i nawet trochę strachliwą. Nie mogłam się bardziej mylić. Agata jest tytanem odwagi. Żyje sobie w różnych częściach świata, pracując jako tłumacz na odległość. To jeszcze samo w sobie może nie brzmi jakoś niesamowicie, ale jak żyję, nie spotkałam osoby, która tak dobrze wtopiła się w obcą kulturę. I daję głowę, że nie dotyczy to tylko wtapiania się w kulturę Chile. To jest po prostu jej cecha. Potrafi być tu i teraz całą sobą. A nawet całą sobą na 200%.

Myślałam kiedyś, że to ja jestem otwarta i się wtapiam jakoś tam. A okazuje się, że powinnam się od Agaty uczyć. I to na poziomie elementary.

W każdym razie, podróżując, uwielbiam zawsze i wszędzie, gdzie tylko się da, odwiedzać znajomych, którzy akurat tam przebywają. Jest to jakby przyspieszony kurs przetrwania w tym miejscu. Oni spędzają tygodnie, miesiące albo lata na przyswojeniu sobie wielu rzeczy, które sprzedają Ci potem przez 3 dni :)
Oczywiście nigdy nie będą w stanie sprzedać Ci ich w stu procentach. Wcale też tego nie oczekuję. Ich doświadczenia i przeżycia pozostają ich osobistymi doświadczeniami i przeżyciami.
Czerpię jednak niezwykłą radość z słuchania i patrzenia na to, jak oni odnaleźli się w nowej niepolskiej rzeczywistości.
Jest w tym jakaś taka dodatkowa wartość. Coś więcej niż przyjechać gdzieś i być w hostelu takim jak każdym innym na całym świecie. I coś innego niż być u hosta tubylca. Host tubylec ma inne zalety. Ale po zaliczeniu całkiem sporej liczny hostów tubylców, dostrzegam wiele wartości z odwiedzania Polaków w innych krajach.

No ale nic.

Valparaíso. Czy też jak mówią na niego jego mieszkańcy, Valpo, to miejsce niezwykłe.
Niewiele jest w Chile miejsc wpisanych na listę UNESCO, bo aż 3: Chiloe, Wyspa Wielkanocna i 
Valparaíso właśnie. Zasłużyło sobie Valpo na oobecnośćna tej zacnej liście dzięki architekturze kolonialnej z XIX  wieku. 
Ale wbrew pozorom to nie to przykuwa wzrok turystów i odwiedzających, tylko liczne graffiti na murach, które ciągną się kilometrami.
Nie jestem wielkim fanem graffiti, ale to, co można zobaczyć w Valpo, a w szczególności ilość malowideł, zapada w pamięć.

niewielka próbka graffiti w Valpo

niewielka próbka graffiti w Valpo

Inną rzeczą, której nie zapomina się z Valparaíso to wzgórza, czyli cerros. Miasto wybudowane jest zaledwie 500 metrów od wybrzeża. Część płaska przy plaży to tzw plano. Tam mieści się ścisłe centrum. Puby i takie tam. A ludzie żyją na stromych cerros. Jak się do nich dostać ?

Widok na jedno ze wzgórz

A dostać się na nie można wjeżdżając takimi publicznymi windami (ascensores). Jest ich teraz 16. Strome jak sto pięćdziesiąt i skrzypią gorzej niż stare drzwi. Ale.. działają! I na pewno są oszczędnością czasu, bo zjazd i wjazd trwa kilka sekund. A gdyby komuś przyszło do głowy jechać tak autobusem przez te pagórki, to powodzenia, jeśli się spieszy.

ASCENSOR

ASCENSOR

Cerros są tez dobre z innego powodu.
A mianowicie z powodu trzęsień ziemi. I choć w ani w Valparaíso ani w obok w Vina temat terremotos nie jest obcy (powiem wręcz, że jest trendy, bo nawet najsłynniejszy drink to tzw terremoto. Drink polega na wielkiej szklanie wina i gałce lodów. Najlepiej jeszcze dodać do tego jakis alkoholowy likier albo inny mocny trunek), ludzie są świadomi niebezpieczeństwa (ale to akurat w całym Chile) i jak ktoś nowoprzybyły sie ich grzecznie pyta, co się robi w czasie trzęsienia to wcale nie wyśmiewają cię od boidudków, tylko starannie tłumaczą ci, jak się trzeba zachować. Czyli akurat w przypadku Valpo trzeba stanąć pod framugą albo pod czymś, co uchroni cię przed spadającymi przedmiotami, odczekać, aż samo trzęsienie się skończy, a potem... czym prędzej uciekać na cerros!

TERREMOTO

Uciekać, bo wkrótce może, a nawet powinno, nadejść tsunami. Cerros są o tyle wygodne i powszechne do ucieczki, że gdzieniegdzie można zobaczyć drogowskazy, którędy należy uciekać przed tsunami. Najpierw drogowskazy te trochę mnie przeraziły, potem rozbawiały a potem znowu przerażały na zmianę.

Samej udało mi się w czasie tygodniowego pobytu przeżyć małe trzęsienie, które raczej było niewielkim wstrząsem, ale co mam na swoim koncie doświadczeń, to mam.

Stało się to zresztą w ostatnim momencie, gdy wsiadałam do autobusu na stacji i miałam opuścić tereny sejsmiczne. Przeszło mi nawet przez myśl wcześniej, że to nawet szkoda, że nie przeżyję żadnego wstrząsu. I niemal już jestem w autobusie, stoję jeszcze przed drzwiami, żegnam się razem z Agatą z naszym kolegą, który nas odprowadzał.. a tu nagle wstrząs!  Tak delikatny, że Agata musiała dopytać kolegi, czy to był wstrząs. On na to, że tak, co wywołało moją niezmierną radość.

Bo jest to rzeczywiście uczucie.. ciekawe. Taki mały, prawie niezauważalny wstrząs zapadł mi głęboko w pamięć. Chyba mogę porównać to tylko do takiego uczucia, gdyby się stało na drewnianej scenie i ktoś obok lekko by podskakiwał. Poczułam się nagle taka lekka.. i nie tylko ja. Mialam wrażenie, że cały ten dworzec, budka z biletami, autobus do którego zaraz wsiądę... wszystko jest tak lekkie, że jest całkiem nieważne w obliczu ruszającej się płyty kontynentalnej.

Daje do myślenia.

Zwłaszcza, gdy poczyta się trzęsieniach, które miały miejsce w historii. W Valpo ostatnie wielkie było w 1906. Zginęło ok. 3000 osób.

--

A w Valpo spędziłam zdecydowanie za mało czasu. Chętnie spędziłabym tam kiedyś jeszcze jeden cały dzień, bo mi dane było być tam tylko popołudniu i wieczorem (o nocy nie wspomnę, bo nie wypada. Wszak, Valpo to znane miejsce nocnych wypadów).

Dam wszystkim tylko jedną radę: Nie pijcie więcej niż 1 terremoto jednego wieczora.

Alejandro, oprowadzał nas po Valpo

jeszcze wiecej graffiti

Dodaj napis

valpo

Chiloé, grudzień 2014

O Chiloé mogę powiedzieć na pewno jedną rzecz: że trzy dni na Chiloé to zdecydowanie za krótko.



Dodam może tylko, że o mały włos w ogóle nie trafiłam na tę wspaniałą wyspę. A trafienie tam zawdzięczam mojej niezłej znajomej. Agacie Duran, którą znam ze studiów, a aktualnie w Chile przebywała. Nie wspomnę tu nawet, że okazała się kompanem do podróży z najwyższej półki, bo mogłabym pisać o tym, jak zgrane i dobrane okazałyśmy się z Agatą przez tydzień, który spędziłyśmy razem godzinami. Wspomnę jedynie, że Agata przez 3 pierwsze minuty naszego spotkania (które odbyło się w Valparaíso) powiedziała jakieś 20 razy: ,,Martyyyyna, musisz jechac ze mną do Chiloé", gdzie właśnie wybierała się na.. czas nieokreślony.

Do Chiloé da się jechać tylko na czas nieokreślony. Sądzę, że tylko wtedy jest się w stanie dokładnie poczuć to, jak tam czas płynie inaczej. Zatrzymuje się on w miejscu, doba trwa dłużej, a godzina nie ma znaczenia.
Nawet słońce świeci inaczej. Jest to jedno z niewielu miejsc na świecie, gdzie warstwa ozonowa jest bardzo cienka, więc nawet w chłodne dni i przy zachmurzonym niebie trzeba smarować się olejkiem do opalania.
Może to właśnie dlatego tylko tam ukochane przez Polaków ziemniaki rosną naturalnie (Tam zresztą podobno zostały odkryte po raz pierwszy).

Mój pobyt w Chiloe był wg mnie gwoździem programu w czasie mojego zacnego wypadu do Chile. Dlaczego takim gwoździem niby?
No właśnie...

Chiloe..  a to chiloheroes

Chiloé to druga największa wyspa Chile.
Zawsze była trochę inna niż reszta kraju... nie wspomnę już o nieco innym klimacie czy pingwinach :) Ale kuchnia chilota jest inna niż chilijska. Inna jest kultura, inne są rośliny, inne są zwierzęta i pamiątki w sklepach też są inne niż na kontynencie.

ostrygi, czyli duma Chiloe

W przeszłości Chiloé było azylem dla Hiszpanów, którzy uciekali przed powstającymi Indianami. Uciekali tam głównie Jezuici. Postawili wtedy wiele drewnianych kościołów (bardzo ładnych i charakterystycznych zresztą, a w 2000 roku zostały wpisane na listę UNESCO) i zadomowili się generalnie, co jest głównym historycznym wyjaśnieniem izolacji Chiloé od reszty Chile.
A ilustruje to dobrze pewna data, a mianowicie oderwania się od Hiszpanii. Data uzyskania niepodległości dla Chile - 1810. Dla Chiloé - 1826 (!).

Do dziś mieszkańczy Chiloé szczycą się odrębną kulturą no i pięknymi kościołami, których wpisanych do UNESCO jest aż kilkanaście.

Jeden z kościołów jezuickich wpisanych na UNESCO, ten w stoi w centrum Castro. 

Tyle teorii.

Z moich wrażeń powiem tylko tyle, że Chiloé to miejsce, gdzie miałam ochotę kupić dom i zostać tam na wstępnie zawsze.
Chiloé to miejsce, gdzie odbywa się najlepsza Feria de Cordero (zabawa baraninowa) z okazji 8 grudnia (nikt w Chiloé nie pamięta nawet jakie to święto. Ale czy to ważne? Ważne, że wszyscy idą na Ferię i jedzą cordero. Polecam bardzo to wydarzenie, bo zapewne jest to jedna z niewielu okazji, kiedy można być świadkiem konkursu strzyżenia owiec.)

konkurs strzyżenia owiec w czasie FERIA DE CORDERO

Chiloé to miejsce, gdzie urzekają swoim urokiem palafitos, czyli domki na palach.

PALAFITOS, czyli domki na palach

Chiloé to miejsce, w którym, gdzie sie obrócisz, tam jest PIĘKNIE. Przemieszczając się z wyspy na wyspę, człowiek widzi wybrzeża, plaże, gdzieniegdzie góry, mosty, mosteczki i statki.
Chiloé to miejsce gdzie zjesz najlepsze owoce morza w całym Chile! Tym argumentem posłużył się poznany w Chiloé Hiszpan, a właściwie Galicyjczyk, Ruben, który uznał, że Chiloé to Galicja Ameryki Południowej. Dlaczego? Bo taki sam klimat i takie samo jedzenie. Nawet na tych samych równoleżnikach się znajdują te dwie krainy (jeno półkule inne). A Hiszpanie, gdy przybyli do Chiloé, nazwali to miejsce Nueva Galicia (Nowa Galicja).

Dodam może jeszcze tylko, że każdy, kto znajdzie się na tej wspaniałej wyspie, ulega CHILOENIZACJI. To samo przytrafiło się mnie.
Co to takie jest chiloenizacja?
Otóż polega to na tym, że po 3 tygodniach bycia świadkiem kradzieży albo porwań w Argentynie, przestajesz się bać. Bo w Chiloé mieszkają poczciwi ludzie. Polega to też na tym ,że po 3-tygodniowej obserwacji i irytacji na to, jacy są latynosi (chaotyczni, spóźnialscy... i generalnie niezności)... sam stajesz się taki sam :) Nagle przestajesz patrzeć na zegarek, martwić się pierdołami albo czymkolwiek i po prostu czerpiesz z życia to co pozytywne i dobre. Cieszysz się słońcem i dźwiękiem gitary.

Żyjesz.

Dlatego warto tam pojechać.

Mogę tylko podziękować Agacie, że zabrała mnie do Chiloé

Jakby ktoś nie wiedział, którędy uciekać przed trunami

Feria de cordero czyli zabawa baraninowa z okazji 8 grudnia 

Castro - centralna miasto w Chiloe

tym żywi się całe Chiloe

taki widok w Chiloe to norma

PALAFITO, wersja naziemna :)