Stambuł, czerwiec 2018 r.

Nie miałam często okazji podróżować do krajów muzułmańskich. Ani strikte muzułmańskich ani choć trochę muzułmańskich. Dlatego zawsze kiedy to robię, mam dużą frajdę. Jednym z takich wyjazdów ostatnio był Stambuł.

Sama droga do Stambułu (chociaż nie potrafię inaczej, tylko ISTAMBUŁ) była wielkim przeżyciem. Koledzy moi zacni (Adaś&Marian) wymyślili, że pojedziemy tam koleją. Zatrzymując się symbolicznie po drodze w Budapeczcie, Belgradzie i Sofii.

Ładnie to potem Adaś określił, że powrót do polski potem samolotem po tylu kilometrach zrobionych pociągiem to terapia szokowa. Przyznaje rację temu mądremu zdaniu. Adaś w ogóle mówi mądre rzeczy. Ale nie o tym.


Gdy już w końcu dotarliśmy i nawet 1 dnia nawet odpoczęliśmy, zaczęliśmy powoli zatapiać się w magię Stambułu.

Na czym polega ta magia? #samaniewiem

Prostu krzyż z czasów ikonoklazmu, gdy pokazywanie postaci boskich w formie obrazów albo figur było zakazane

na pewno super elementem zwiedzania Stambułu jest to, że widzi się miejsca o których uczyło się na geografii albo historii już w podstawówce. Hagia Sofia, czyli jak to Marian ujął, jeden z najważniejszych budynków ludzkości albo cieśnina Bosfor. Jesteś sobie, jesteś, myślisz, o spoko Europa, patrzysz w prawo a tam Azja. Można przejechać do Azji podziemną kolejką (niby metrem), lub też można szarpnąć się na prom i popłynąć. Uczyniliśmy i to i to.

Duże wrażenie zrobiły na mnie mozaiki, zarówno te w Hagii Sofii jak i te w kościele na Chorze. Widziałam w nim trochę takie okno w przeszłość. Robią wrażenie jeszcze dziś, a kiedyś, gdy świątynie były oświetlane świecami, musiało mieć to niesamowity efekt.

mozaiki z muzeum mozaiki :)

światowy zlot miłośników sztuki bizantyjskiej

Inną jeszcze rzeczą, którą pokochałam w tym mieście i chodzi tutaj o rzecz, której nie da się zobaczyć na zdjęciach, a i nagrać było trudno (co nadaje sens całemu temu podróżowaniu), były wołania na modlitwy do meczetu.

Już kiedyś poznałam to zjawisko. Kojarzyłam z Jerozolimy głównie ten donośny jęk z głośnika 5 razy dziennie. Także nie zaskoczył ani nie urzekł mnie sam fakt, że się nawołuje. W Istambule efekt jest ZUPEŁNIE inny. Pogłos setek różnych nawoływań z setek różnych meczetów niesie się po całym niebie. Trochę się zlewa, trochę się przekrzykuje. Raz mieliśmy okazję posłuchać tego momentu na wzgórzu na którym znajduje się Meczet Sulejmana. To był jeden z tych najbardziej niesamowitych momentów podróżniczych, do których się wraca z nostalgią.

Dobrze też odwiedzało mi się meczety od środka. Może po prostu było to dla mnie coś nowego, ale możliwość siedzenia sobie na dywanie boso w domu modlitwy i kontemplowanie wszystkiego dookoła jest takie... fajne :) Posiedziałabym jeszcze.

mury miejskie wybudowane za czasów cesarza Justyniana